شورای مهاجرت بین ادیان منیتوبا پس از جنگ جهانی دوم شکل گرفت، زمانی که «آوارگان» مجبور شدند وابستگی مذهبی خود را برای ورود به کشور اعلام کنند. فرقه‌های مختلف با کمک‌هایی که در بنادر ورودی ارائه می‌شد، به دنبال کمک به خود برای ادغام در کانادا بودند. با اهداف مشترک و علاقه به سیاست مهاجرت و مهاجرت، سازمانی از کلیساهای مختلف با هم رشد کردند.

در سال 1960 کمیته ملی مهاجرت بین ادیان با دفاتر منطقه ای که بر اساس دستورالعمل های خود کار می کردند تشکیل شد.

شورای منطقه ای منیتوبا که در سال 1968 تأسیس شد، از طریق کار داوطلبان از تازه واردان حمایت اجتماعی و اخلاقی کرد. اولین کارمند پاره وقت با بودجه اداره فدرال استخدام و مهاجرت تامین شد.

از سال 1976 تا 1979 این کارمند به تازه واردان کمک کرد تا با منیتوبا سازگار شوند. فضای اداری و هزینه ها توسط فرقه های کلیسا تامین می شد. در سال 1980 کلیسای الگین متحد سنت اندرو با MIIC ملاقات کرد تا به هجوم پناهندگان هندوچینی پاسخ دهد. با کمک پول جمع آوری شده توسط کلیساها و کمک مالی فدرال، یک کارگر جامعه جنوب شرقی آسیا استخدام شد. در سال های 1982 و 1983 کمک های بلاعوض فدرال و استانی خدمات را با دومین کارگر اجتماعی و هماهنگ کننده ادامه داد و گسترش داد.

در سال 2000، شورای مهاجرت بین مذاهب منیتوبا توافقنامه ای را با دولت کانادا برای حمایت از پناهندگان «مرتبط با خانواده» و ارائه حمایت های مالی برای اعضای خانواده پناهنده که توسط گروه های حوزه انتخابیه در جامعه قومی فرهنگی مانیتوبا توصیه می شود، امضا کرد.

خدمات امروزی شامل خدمات حقوقی به متقاضیان پناهندگی، کمک با حمایت های مالی خانواده، اطلاعات و مشاوره برای پناهندگان خارج از کشور و طیف کاملی از خدمات (پذیرایی، اسکان) به پناهندگان تحت حمایت دولتی و خصوصی است.